به هر حال میتونه نکته مثبتی باشه.

یک عالمه میخونمتون اینجا. چقدر متوجه میشم چی میگید. همذات پنداری میکنم یا در نهایت متوجه میشم چی میگید.

اینجا همه چی قشنگ و ملموس و ناراحت کننده و واقعیه.

چطور مردم جاهای دیگه رو به وبلاگ ترجیح میدن؟

یکی از بهترین چیزهایی که جدیدا یاد گرفتن اینه که " به خودم نمیگیرم "

مثلا اگر فلان کس رو من بهش زنگ زدم و مسیج ولی همچنان جواب نداده با اینکه میدونم گوشیش دستشه یا فلانی بد حرف زد یا فلانی دروغ گفت یا فلانی بدی کرد یا هرچی، به خودم نمیگیرم.

به خود نگرفتن واقعی. اون بچه هست یا دروغگو یا بد یا نه چندان خوب یا عجول یا ذهن افسرده.

من نیستم و اینها در جواب من نیست.

امیدوارم متوجه شده باشین.

هم باید زودتر خبر میدادم که نمیام هم اینا یکم الکی ادم رو نگه میدارن و بیشتر از همه، زودتر باید خبر میدادم که نمیام.

این بود از اشتباه ما، دیگه نداریم.

اومدم تهرون و چقدر بازار کارش با همه شهرها متفاونه و چه ادمهاش هی زرنگن و هی همه تفریحات و غیر تفریحات و چیزهای مهم اینجا چپیدن.

احساس ضعف میکنم.

چقدر کار زیادی دارم برای انجام دادن

۱- درس مشق خودم

۲- انگلیسی خوندن

۳- المانی خوندن

۴- سر کار رفتنها و چیزای جدید جدید

با اینکه قراره پوستم کنده بشه که میشه ولی خوشحالم. حداقل دیگه میدونم میخوام چیکار کنم

شما باید لیستی تهیه کنید. لیست چیز خوبیه.

۱- درس و مرس

۲- ورزش و نشاط

۳- زید و فامیلی

۴- تکرار لیست

https://soundcloud.com/amirhoseindabegar/makan-ashgvari-bodo-bodo

این روزها دارم درس میخونم و هی بیشتر میخونم و هی جدیترش میگیرم. از چیزایی که دارم میخونم، کم کم داره خوشم میاد چون متاسفانه من ذاتا ادم خرخونی هستم و خوشبختانه هیچ راه دیگه ایی برای یه زندگی بهتر جز درس خوندن ندارم.

+ استراحتهای بعد از ناهار با اپیزودهای ۲۰ دقیقه ایی The end of the fucking worldl و چایی حینش و قهوه بعدش.

این مدت اینقدر پسرهای قبلی و الانه زندگیم یادشون افتاده که من رو دوست دارن یا ازم خبر بگیرن که امیدوارم هر چه سریعتر این قرنطینه تموم شه، مردم به زندگی عادیشون برسن.